Αισχύλεια 2016 ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΟΥΚΛΙΑ
Η site specific παρέμβαση ” Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία” στο Παλιό Ελαιουργείο Ελευσίνας είναι το νέο έργο μεγάλης κλίμακας της Ελένης Πανουκλιά.
“ Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία (Whatever luminous thing it has to say, will have to remain a conjecture...)”
Η site specific παρέμβαση ” Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία” στο Παλιό Ελαιουργείο Ελευσίνας είναι το νέο έργο μεγάλης κλίμακας της Ελένης Πανουκλιά. Όπως και σε προηγούμενες εγκαταστάσεις της, η Πανουκλιά πραγματεύεται τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο με κοινό χαρακτηριστικό των έργων τις δυσδιάκριτες δομές που αναπτύσσονται ή τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται σε έναν φαινομενικά κενό χώρο.
Και αυτή τη φορά, η Πανουκλιά ορμάται από την πλούσια ιστορία της Ελευσίνας και τον ίδιο το χώρο του Ελαιουργείου ενώ τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι ευτελή –μέταλλο και μπάζα από τον περιβάλλοντα χώρο.
Το έργο ” Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία” σκηνοθετεί αφυπνιστικές εξερευνήσεις του ορατού, του αόρατου και του ανέλπιστου ενώ προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή του θεατή.
Ο θεατής καλείται να επιλέξει διαδρομές, οι οποίες δεν έχουν αρχή ή τέλος, αλλά οδηγούν σε φωτεινά άδυτα, σε αδιέξοδα που ηχητικά συμπληρώνουν την εμπειρία αυτού του αλλόκοτου εναντιόδρομου τοπίου υποδοχής και εξερεύνησης.
Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης, Καλλιόπη Μηνιουδάκη «με το Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία η Πανουκλιά ανταποκρίνεται στον άτακτο και εμπόλεμο σπαραγμό του σήμερα χωρίς να τον αποτυπώνει.
Δεν προκαλεί εντυπωσιοθηρικούς συναισθηματισμούς ούτε προσφέρει λύσεις και πανάκειες. Εικαστικά στοχάζεται πάνω στις αέναες αντιθέσεις που διέπουν τις ιστορικοπολιτικές και περιβαντολλογικές εκφάνσεις της σημερινής παρακμής. Προσφέροντας δυσδιάβατα και μοναχικά Ηρακλείτεια μονοπάτια σοφίας και συμπαντικής αυτοσυνειδησίας, επεύχεται την επικράτηση της δυσφανέρωτης και δυσαπόκτητης αρμονίας του κόσμου.
Ό,τι και αν αυτό έχει να πει στον κάθε θεατή, θα παραμείνει εικασία. Αλλά και το στοίχημα ενός αφυπνιστικού έργου που θέτει θέματα συλλογικής συνυπευθυνότητας για τον κόσμο του σήμερα, απευθυνόμενο προσωπικά στον κάθε θεατή ως ενσώματο, έμψυχο και αναπόφευκτα πολιτικό μέρος ενός τραγικά αλλά σοφά “εναντιόδρομου” όλου.»
Η Ελένη Πανουκλιά (γεν. Αγρίνιο, 1972) ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Γλυπτική με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (2007). Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Αθήνα, 2004), Γλυπτική στην Accademia di Belle Arti di Roma (2003-04) και Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας (1995).
Με φιλοσοφικό, πολιτικό και έντονα ψυχολογικό στοχασμό, δημιουργεί κυρίως εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, συχνά με χρήση πολυμέσων, για συγκεκριμένους χώρους καθώς επίσης και σχέδια μεγάλης αλλά και μικρότερης διάστασης. Κοινό χαρακτηριστικό των έργων της είναι οι δυσδιάκριτες δομές (διάμεσοι) που αναπτύσσονται στον κενό χώρο μεταξύ ορατών, άμεσα αντιληπτών στοιχείων. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργεί καινούρια περιβάλλοντα όπου αφομοιώνονται νέα δεδομένα.
Μέσα από τον εμπλουτισμό αυτό, θέτει επιπλέον ερωτήματα για την αντίληψη του αισθητού κόσμου.
Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί Qbox (Αθήνα, 2005, 2008, 2011) και μία ατομική παρουσίαση στο Remap3 (Αθήνα, 2011) ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως Έκθεση Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (Σαγκάη 2015 και 2013)˙
Double Take, 2η Μπιενάλε της Μάρντιν (Τουρκία, 2012)˙ Berlin-Athina, Caid Science & Society Centre, (Αθήνα, 2010)˙ e-MobiLart στην Praxis: Τέχνη σε αβέβαιους καιρούς, 2η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης (2009)˙ MIR Festival (Αθήνα, 2008)˙ Δια-σχίζοντας τα όρια, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη, 2006)˙ 38η Παράλληλος - Ο ορίζοντας,
Σκιρώνειο Μουσείο (Αθήνα, 2004)˙ Cosmos, 11η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου (Αθήνα, 2003) μεταξύ άλλων.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Η Καλλιόπη Μηνιουδάκη είναι ιστορικός τέχνης και εργάζεται ως ανεξάρτητη ερευνήτρια και συγγραφέας, επιμελήτρια και κριτικός από την Νέα Υόρκη και την Αθήνα. Είναι διδάκτωρ του Institute of Fine Arts του New York University και ειδικεύεται στην αμερικανική και την ευρωπαϊκή μεταπολεμική τέχνη από φεμινιστική σκοπιά.
Το ερευνητικό έργο της έχει αναγνωριστεί διεθνώς για τη συμβολή του στην κριτική αναθεώρηση του κινήματος της Ποπ Αρτ, και την ανάδειξη των ξεχασμένων έμφυλων και πολιτισμικών περιθωρίων της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής κατά τη δεκαετία του εξήντα. Tο ενδιαφέρον της στη σύγχρονη τέχνη επικεντρώνεται στον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής.
Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε σημαντικά περιοδικά της ιστορίας της τέχνης και διακεκριμένα βιβλία και καταλόγους εκθέσεων μεγάλων μουσείων της Ευρώπης και της Αμερικής όπως Rosalyn Drexler: Who does she think she is? (Rose Art Museum, Brandeis University, Βοστώνη, 2016), The World Goes Pop (Tate Modern, Λονδίνο, 2015), Niki de Saint Phalle (Grand Palais, Παρίσι, 2014), Robert Indiana: New Perspectives (Hatje Cantz , Βερολίνο, 2012), Irina Nakhova (Moscow Museum of Modern Art, Μὀσχα, 2011), Power UP: Female Pop Art, Βιέννη, 2010. Ήταν συνεργάτις επιμελήτρια της βραβευμένης έκθεσης Seductive Subversion: Women Pop Artists, 1958-1968 (University of the Arts, 2010 και Brooklyn Museum 2011) και συνεπιμελήτρια του καταλόγου της. Πρόσφατα έργα της περιλαμβάνουν τον εξειδικευμένο τόμο On the Cusp of Feminism: Women Artists in the Sixties (Konsthistorisk Tidskrift, 2014), την έκθεση και τον κατάλογο Carolee Schneemann:
Infinity Kisses (The Merchant House, Άμστερνταμ, 2015) και τη συνεπιμέλεια του προγράμματος video art Fireflies in the Night και Fireflies in the Night Take Wing (Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Αθήνα 2015 και 2016).
Ο Coti K. (γεν. 1966, Μιλάνο) μετακόμισε στην Ελλάδα σε ηλικία έξι χρονών και από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 έχει συμμετάσχει σε διάφορα πρωτοποριακά συγκροτήματα ηλεκτρονικής μουσικής στην Αθήνα, όπως οι Ricochet, Dada Data, Raw, Spider’s Web και In Trance 95.
Εργάζεται ως μουσικός, συνθέτης, installation artist, παραγωγός δίσκων και μηχανικός ήχου και έχει συνεργαστεί με τους Tuxedomoon, Stereo Nova, Blaine Reininger, The Raining Pleasure, Νίκο Βελιώτη, Ilios και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου μεταξύ άλλων.
Έχει κυκλοφορήσει προσωπικούς δίσκους, έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, το θέατρο, το χορό και την τηλεόραση.
Η Γεωργία Βουδούρη Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και εξειδικεύτηκε (MArch) στον Παραμετρικό Σχεδιασμό και τις Τεχνολογίες Αυτοματοποιημένης Κατασκευής (Digital Fabrication) στο Instituto de Arquitectura Avanzada de Catalunya (I.A.A.C) στη Βαρκελώνη. Συνέχισε τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, από όπου απέκτησε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Εξειδίκευσης στην Πολιτιστική Διαχείριση (2013).
To 2014 συνίδρυσε την εταιρεία medianeras: concepts | curating | communication η οποία αναλαμβάνει τη διοργάνωση και επικοινωνία καλλιτεχνικών δράσεων, την εκπροσώπηση δημιουργών, αλλά και την ολοκληρωμένη διαχείριση και προβολή πολιτιστικών προγραμμάτων και οργανισμών.
Photo credits Φωτογραφία Βασίλης Ξενιάς
